Hij is 20 jaar en de wereld ligt aan zijn voeten. Hij heeft sinds bijna drie jaar een vriendin maar dit gaat niet altijd even soepel. Mede door haar ASS loopt de communicatie niet altijd optimaal, maar over het algemeen hebben ze het leuk samen. In maart ging hij stagelopen via het leer/werktraject. Dat gaf hem een baangarantie gaf toen hij er mee begon. In april stond hij van de één op de andere dag op straat omdat zijn (toekomstige??) baas ontdekte, dat het loonpercentage, dat hij zou moeten betalen hoger was dan aanvankelijk gedacht. Sindsdien heeft hij geen relevante dagbesteding meer en komt hij zijn dagen door met sporten. Hij sport elke dag minstens twee uur. En hij staat onder controle van een sport-diëtist vanwege zijn deelname aan het G-team van zijn favoriete sport. Maar dát hij zoveel sport vertelt hij daar niet. Ook neemt hij het niet altijd even nauw met de voorschriften. Dit heeft tot gevolg dat hij vaak moe is, en dat hij zelfs af en toe flauw valt. 

Wat iedereen ook zegt: Sporten wilhij, want hij moet zijn energie kwijt. Hij houdt zich staande in een wereld die hij niet altijd helemaal goed begrijpt. Hij doet wat hij kan om niet gek te worden. Sporten is veilig en vertrouwd voor hem. Je lichaam afbeulen tot je er bijna letterlijk bij neervalt. Wat moet hij anders? Hij heeft verder toch niets te doen. 

Zijn begeleiders op het leer/werktraject komen ‘om in het werk’ en hij schiet er meestal tussendoor. Regelmatig wordt hij blij gemaakt met een dooie mus. “Hee, we hebben werk voor je! Oh nee, toch niet.” In die werkloze maanden is hij en passant ook nog verhuisd naar een andere locatie binnen de instelling waar hij woont. Hier werken en wonen nieuwe mensen. Nieuwe medebewoners en nieuwe begeleiders. De begeleiders begrijpen hem ook niet altijd, of gewoon heel vaak niet. 

Hij oogt zo ‘gewoon’. 

Waarom doet hij dan niet ‘normaal’? 

Hij is altijd zo nadrukkelijk aanwezig. 

Hij claimt mensen. 

Hij dropt zijn problemen bij iedereen die hij tegenkomt. 

Zijn begeleider is al vier jaar lang zijn begeleider. Met haar kan hij ook niet altijd door één deur. Ze is al zo oud, wel 38, en ze kan zich naar zijn idee niet altijd even goed inleven in de jeugd. Er is sprake geweest dat hij een andere begeleider zou krijgen. Toen het puntje bij paaltje kwam, heeft hij hemel en aarde bewogen zodat zijn begeleider toch zijn begeleider bleef. Dat is gelukt. Regelmatig vergeet hij afspraken en staat zijn begeleider voor een dichte deur. Dat is niet leuk, maar ook niet erg. Hij weet precies hoe ver hij kan gaan. Zij blijft toch naast hem staan, hoe bont hij het ook maakt. Dat heeft hij in de loop van de jaren wel ontdekt. Af en toe probeert hij haar uit: Negeert hij haar, scheldt op haar, heeft in het verleden ook wel eens fysiek geweld gebruikt. Maar toch lijkt hij zich ook wel veilig bij haar te voelen. Maar ze moet niet denken dat zij een afspraak kan vergeten. Dan is hij in alle staten en stuurt een giftig berichtje. No excuses, hij kan er niets mee.

Vandaag probeer ik een nieuwe afspraak met hem te maken. Ik ben benieuwd hoe ik hem aantref. Het zou zo maar kunnen zijn dat hij er gewoon niet is, maar ook dat hij er wel is, maar doet alsof hij er niet is. Het zou de eerste keer niet zijn dat hij me een week negeert. En terecht. In een wereld die jij niet altijd helemaal goed begrijpt vanwege je hersenletsel, moet je zoeken naar houvast. En als zelfs je eigen begeleider zich al niet aan de afspraak houdt, waaraan moet je je dan vastgrijpen?